فیگور بازرس و گروهبان دودو

فیگور «بازرس و دودو» پرونده‌ای که این بار از ویترین شروع می‌شود در شهر خیالیِ پاریس، شب‌هایی هست که مه روی سنگفرش می‌نشیند و نور چراغ‌های خیابان مثل لکه‌های عسل روی زمین می‌چکد. همین‌جا، درست وسط یک پیاده‌روی خاکستری، بازرس کمی خم شده، ذره‌بین بزرگ را در دست گرفته و به ردپاهای صورتی که مثل نخِ معما دور می‌زند و از قاب بیرون می‌رود. خیره شده است. کنار او، دودو با همان یونیفرم مخصوص و چشم‌هایی پف دار که همیشه بسته به نظر می‌رسند به سمت رئیسش ایستاده؛ آماده برای اینکه هر لحظه «بله قربان»ی نجیبانه بگوید و با همان سادگیِ دوست‌داشتنی‌اش همه‌چیز را ناخودآگاه پیچیده‌تر کند.

این فیگور کلکسیونی بازرس و دودو دقیقا این لحظه را ثبت کرده است؛ لحظه‌ای که طنز، معما و نوستالژی زیر نور چراغ خیابان دست هم را گرفته‌اند. پایه‌ اثر، سنگفرشی خاکستری است و این بافت سنگی و خط‌های بینشان، حس خیابان‌های قدیمی پاریس را زنده می‌کند. روی همین سطح، رد پاهای صورتی که هر اهل‌دلی می‌داند احتمالا به «پلنگ صورتی» ختم می‌شود مثل نُت‌های موسیقی جَز پشت سر هم چیده شده‌اند و مسیری بازیگوشانه را می‌سازند. این چینش ساده اما هوشمندانه باعث می‌شود صحنه نه فقط یک قاب ایستا، بلکه روایتی در حال حرکت باشد: روایتی که از ویترین شما آغاز می‌شود و به دنیای خیالتان ادامه پیدا می‌یابد.

بازرس در مرکز توجه ایستاده: شانه‌ها اندکی خم، با یک دست در جیب و دستی دیگر که ذره‌بین بزرگی را بالا نگه داشته و روی ردپای صورتی متمرکز شده است. لباس و رنگ‌ها کاملاً همخوان با انیمیشن اجرا شده‌اند؛ از پالتوی کارآگاهی گرفته تا کلاه و جزئیات یقه و دگمه‌ها همه آرام، تمیز و وفادار به انیمیشن هستند.  در سوی دیگر، دودو مثل یک یادداشت دست‌نویس در حاشیه‌ی پرونده است: یونیفرم مرتب، کلاه بر سر، بدن مایل به سمت بازرس و چشم‌هایی که انگار همیشگی‌ترین میمیک اوست. و آن حالت و ژست آشنایی که می‌گوید «من آماده‌ام… و احتمالاً گافی خواهم داد!» شخصیتی که بی‌آن‌که تلاش کند، چاشنی کمدی را به هر صحنه اضافه می‌کند. جزئیات ظریف و داستان ساز فیگور دقیقاً همان چیزی است که یک کلکسیونر معناگرا به دنبالش می‌گردد، انگار همین حالا بازرس یک گام جلو می‌گذارد و دودو با چند قدم کوچک به دنبال او می‌دود.  این فیگور تنها یک چیدمان زیبا نیست؛ یک سکانس مینیاتوری از انیمیشن است. همان جهان طنزآمیز و مینیمال که از دلِ استودیوی سازنده‌ی پلنگ صورتی بیرون آمد و با موسیقی جَز و شوخی‌های موقعیت، دهه‌ها بعد هم لبخند روی لب‌ها آورد. در این جهان، بازرس همیشه مطمئن است که همه چیز تحت کنترل است، و دودو با معصومیتِ دوست‌داشتنی‌اش درست همان‌جا که نباید، پا می‌گذارد و نتیجه، ترکیبی بی‌نقص از تعلیق و شوخی می‌شود. فیگور حاضر، این دوگانگی را هوشمندانه قاب کرده: جدیت چهره‌ی بازرس در کنار آرامش بامزه‌ی دودو.

برای مخاطب نوستالژی، دیدن ردپاهای صورتی روی سنگفرش کافی است تا خاطرات دوبله‌های قدیمی و عصرهای تلویزیون سیاه‌سفید زنده شود و برای کلکسیونر حرفه‌ای، هماهنگی رنگ‌ها، پاکیزگی خطوط و ارزش هنری اش مهم است؛ اینجا هر دو حاصل شده. رنگ‌آمیزی دقیق و وفادار، بدون اغراق یا شلوغی، به شما اجازه می‌دهد صحنه‌ی ذهنی‌تان را روی فیگور فرافکنی کنید؛ انگار صدا و موسیقی را خودتان اضافه می‌کنید و از دلِ یک شیء ساکن، نمای متحرک می‌سازید. این قطعه در چیدمان ویترین، نقش راوی را بازی می‌کند. می‌توانید آن را کنار آثار دیگر از جهان پینک‌پنتر قرار دهید تا مسیر ردپا به‌سمت آن‌ها ادامه پیدا کند؛ یا تنها بگذاریدش تا «پرونده‌ای نیمه‌تمام» در اتاق شما باشد—پرونده‌ای که هر مهمانِ کنجکاوی از شما درباره‌اش خواهد پرسید. جذابیتش در فروتنیِ هنری آن است: فریاد نمی‌زند که شاهکار است؛ اما هر بار نگاه می‌کنید،چیزی از آن جذبتان می کند و شاید نکته‌ی تازه‌ای رو می‌کند. این فیگور برای کسانی که به دنبال فیگور کلکسیونی، نوستالژی و کلاسیک هستند، انتخابی دقیق است. ترکیب شخصیت‌های محبوب با اکسسوری‌های مشخص همچون ذره‌بین، ردپاهای صورتی و سنگفرش خیابان مستقیم به حافظه‌ی تصویری مخاطب متصل می‌شود و همان تفاوتی را می‌سازد که به چشم می‌آید. 

این فیگور در ویترین شما نماینده ماجراهایی از پرونده های ناتمام است .داستان هایی که  تمام نمی‌شود و هر روز با یک نگاه، دوباره شروعش می‌کنید.