فیگور اژدهای میم دراگون

فیگور «میم دراگون» بر اساس  انیمیشن شمشیر در سنگ و از روی کاراکتر اژدها که در واقع  همان مادام میم است که با جادو خود را تبدیل کرده، ساخته شده است. این فیگور آن لحظه از انیمیشن را به تصویر کشیده است که مادام میم با قانون‌شکنی و نفَسِ آتشین به میدان آمده، اما مرلین با آخرین حقه‌اش او را از پا می‌اندازد. نتیجه؟ اژدها نقش زمین شده و تمام آن غرور آتشین، به یک حالت ناخوش بدل شده است. در نگاه اول، رنگ‌ها شما را به همان قابِ آشنا پرت می‌کنند: بدن سبز با لکه‌های صورتی که روی سینه و شکم پخش شده‌اند و ناخوشی اش را خبر می دهند. صورت که زمانی از شیطنت برق می‌زد حالا کمی کش آمده و بی‌حال است؛ چشم‌ها نیمه‌ باز و گوشه‌ی دهان افتاده است. دمِ بلند در قوسی نرم در پشت حلقه شده و دست های جمع شده روی شکم سرنخی است که می‌گوید درون این بدن بزرگ اتفاقی افتاده و از دردِ جادوی درون خبر می دهد.تمام اجزا به گونه ای است که اگر گوش بسپارید انگار صدای  نفس های آخر میم را می‌شنوید و همان حسِ پایان نبرد زنده می‌شود. پایه‌ی اثر، با بافت سنگریزه‌های ریز و درشت که با ترکیب رنگ تاریک و خاص  آن صحنه هماهنگ است، یک زمین خنثی اما دقیق می‌سازد؛ سنگ‌هایی که در نور، سایه‌های کوتاه و بلندساخته اند. نبودِ اکسسوری اضافه، انتخابی هوشمندانه است: همه‌چیز حول یک حقیقت می‌چرخد، فرود اژدهای قانون‌شکن.

 از منظر روایت، «میم دراگون» یادآور دوگانه‌ی مهم این انیمیشن دیزنی است: قدرتِ بی‌قاعده در برابر خردِ قانون‌مند. میم با آتش می‌تازد و مرلین با منطق می‌ایستد؛ کنار فیگور مرلین و ارشمیدس، این اثر نقشِ «برگِ آخرِ باخته» را بازی می‌کند و یک ترکیب داستانی کامل می‌سازد: قهرمانِ عاقل، و ضدقهرمانِ دلبسته‌به قانون‌شکنی که بالاخره به زمین می‌نشیند. جزییات، دقت در شبیه سازی و سعی در روایت گری این تکه‌ی هنری را از بقیه متمایز می‌کند. هر بار که نگاه‌تان روی فیگور می‌لغزد، روایت تکرار می‌شود: می‌توانید تصور کنید که همین حالا مرلین از سایه‌ها بیرون می‌آید و درسِ پایانی‌اش را می‌گوید: قانون بازی را که بشکنی، بازی تو را می‌شکند. این فیگور با کم‌ترین عناصر، کامل‌ترین حس را می‌سازد و داستانی که بین فیگورهای شمشیر در سنگتان در جریان است را تکمیل می کند.